ഒരു ജനക്കൂട്ടത്തെ കണ്ടുകൊണ്ടാണ് അപരിചിതമായ ആ നാട്ടില്‍ ഞാന്‍ ബസ്സിറങ്ങിയത്. സ്വാഭാവികമായും എന്നിലുള്ള അമിതമായ ആകാംക്ഷയാണ്‌ അതിനെന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. കൂട്ടത്തില്‍ കണ്ട ഒരു യുവാവിനോട് കാര്യം തിരക്കി. അവിടെ ഒരപകടം നടന്നെന്നു മറുപടിയില്‍ വ്യക്തമായിരുന്നു.
പത്തു വയസ്സ് പോലും തോന്നിക്കാത്ത ഒരു കുട്ടിയുടെ ചലനമറ്റ ശരീരം...എന്റെ ആകാംക്ഷ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ അത് വേഗം കണ്ടെത്തി. അരികില്‍ നിറകണ്ണുകളോടെ ഇരിക്കുന്ന സ്ത്രീ, അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ എനിക്കാ സത്യം മനസ്സിലാക്കി തന്നു. ഒരമ്മയുടെ പുത്രവിയോഗത്താലുള്ള വേദന. അവരുടെ കരച്ചില്‍ ആ അന്തരീക്ഷത്തെയാകെ ശോകമൂകമാക്കി. മകന്റെ ശിരസ്സു മടിയില്‍ എടുത്തുവെച്ച് മുഖം മുഴുവന്‍ ഉമ്മ വെക്കുന്ന ആ രംഗം എന്റെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിച്ചു.
ഒരു നിമിഷം, രാവിലെ വീട് വിട്ടിറങ്ങുമ്പോള്‍ നാശമെന്നു വിളിക്കുകയും മുറിയിലിട്ട് പൂട്ടുകയും ചെയ്ത എന്റെ അമ്മയെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു പോയി. ഞാനെന്നും അമ്മയെ ശല്യമായി മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ. അവര്‍ പക്ഷെ അതിലൊന്നും പരിഭവിച്ചില്ല...
ഈ നിമിഷം, എന്റെ മനസ്സില്‍ മറ്റൊരു ചിന്തയുമില്ല...ഒന്ന് മാത്രം...എത്രയും വേഗം, തിരിച്ചു പോകണം...അമ്മയെ കാണണം...
പത്തു വയസ്സ് പോലും തോന്നിക്കാത്ത ഒരു കുട്ടിയുടെ ചലനമറ്റ ശരീരം...എന്റെ ആകാംക്ഷ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ അത് വേഗം കണ്ടെത്തി. അരികില്‍ നിറകണ്ണുകളോടെ ഇരിക്കുന്ന സ്ത്രീ, അവരുടെ കണ്ണുകള്‍ എനിക്കാ സത്യം മനസ്സിലാക്കി തന്നു. ഒരമ്മയുടെ പുത്രവിയോഗത്താലുള്ള വേദന. അവരുടെ കരച്ചില്‍ ആ അന്തരീക്ഷത്തെയാകെ ശോകമൂകമാക്കി. മകന്റെ ശിരസ്സു മടിയില്‍ എടുത്തുവെച്ച് മുഖം മുഴുവന്‍ ഉമ്മ വെക്കുന്ന ആ രംഗം എന്റെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിച്ചു.
ഒരു നിമിഷം, രാവിലെ വീട് വിട്ടിറങ്ങുമ്പോള്‍ നാശമെന്നു വിളിക്കുകയും മുറിയിലിട്ട് പൂട്ടുകയും ചെയ്ത എന്റെ അമ്മയെ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു പോയി. ഞാനെന്നും അമ്മയെ ശല്യമായി മാത്രമേ കണ്ടുള്ളൂ. അവര്‍ പക്ഷെ അതിലൊന്നും പരിഭവിച്ചില്ല...
ഈ നിമിഷം, എന്റെ മനസ്സില്‍ മറ്റൊരു ചിന്തയുമില്ല...ഒന്ന് മാത്രം...എത്രയും വേഗം, തിരിച്ചു പോകണം...അമ്മയെ കാണണം...
